TheArtCouch mocht onlangs een kijkje gaan nemen naar de nieuwste reeks werken van Karolien Soete. Intrigerende reeks, gezien het tegelijk een breuk vormt met haar vroegere werk, als een verlengde, een verdieping ervan. Volg even mee.
In haar nieuwe reeks gaat Karolien in haar eigen herinneringen uit haar jeugd wroeten. De voorwerpen die ze uit die tijd heeft meegenomen en de leefruimtes waarin ze vertoefde, worden met inkt op grote doeken geprojecteerd. Herinneringen zijn echter fragiel, resultaat van een onvermijdbaar slijtproces. Om dit weer te geven verfrommelt Karolien de doeken, langzaam, minutieus. Het zijn de herinneringen zèlf die ze verfrommelt. Bijna als een ritueel, te oordelen naar de film waarin ze dit proces toont.
Herinneringen zijn ook persoonlijk. De verfrommelde doeken worden soms als een hoopje getoond, op de grond of aan de muur, waardoor de toeschouwer nooit het volledige beeld krijgt aangeboden, een deel zal hem altijd een mysterie blijven. Daarom niet noodzakelijk een geheim, de toeschouwer mag gerust even een plooi beroeren om een blik te vangen van wat er zich achter afspeelt. Zonder echter het gehele doek te ontvouwen. Er blijft altijd een mysterie over, net als bij echte herinneringen.
 Intrigerend detail: wanneer ze de voorwerpen uit haar jeugd afbeeldt, de objecten die dus nog ‘reëel’ zijn, gaat ze die verfrommelen wanneer het doek af is, terwijl ze bij de zuivere herinneringen, die van de leefruimtes uit haar jeugd, die nooit accuraat, nooit meer ‘reëel’ kunnen zijn, haar doek zal verfrommelen nog voordat ze het beeld erop tekent. Misschien is het wel een aanwijzing voor het feit dat herinneringen bij voorbaat, per definitie inexact zijn, nog voor ze werkelijk vorm nemen, nog voor ze werkelijk plaatsvinden. Determinisme…
De reeks vormt een breuklijn in het werk van Karolien, die zich voordien nagenoeg uitsluitend op ‘stop motion’ video’s en fotografie toelegde (filmpjes van na elkaar getoonde vaste beelden). Niettemin ligt het ook in het verlengde ervan. Het centrale thema, de aftakeling die de tijd onvermijdelijk met zich meebrengt, de zoektocht naar wat er precies overblijft van het verlopen van de tijd, welke betekenis het nog kan hebben, vind je echter overduidelijk ook in haar video’s weer.
“Wat mochten muren kunnen spreken?” De video’s van Karolien zijn opgebouwd uit ‘stand stills’ van tekeningen die ze rechtsreeks op de muren van een (vaak vervallen) gebouw tekent. Maar om een gevoel van beweging te creëren moet ze wat er reeds op stond wegwissen. Dat kan nooit helemaal, er blijft altijd iets van het eerder getekende, een stukje van de tijd zelf, dat erop achterblijft. De tijd mag dan nog vervagen, er blijft altijd wel iets van hangen, zo lijkt ze te willen zeggen. Herinneringen als bagage, als onvermijdelijke kernstof van het huidige.
Frederic De Meyer