Zoals een straatkat die van zwerfgoed houdt en zich als hond verkleedt wanneer zij het kegelspel betreedt, zo sta ik buiten, bloei in de winter en elaboreer soms arrogant.

Drijfveren, jaar na jaar verzameld, laat ik nu los stroomopwaarts, want er is licht aan het einde van de angst. Eens daar aangekomen zal ik diagonaalsgewijs in een hangmat liggen of me laten roeien op de spiegel van uw vijver en hopen op een stortbui.

Ondertussen heerst de noodzaak om vorm te geven aan mijn demonen zoals daar zijn: de zwaartekracht, les autres (met hun wetten en regels) en wat dacht u van honger en  kou?