Voor mij zijn falen en doorzetten onlosmakelijk met elkaar verbonden, als in een liggende lemniscaat. In het midden daarvan wordt de tijd ontbonden in een bezield ontmoeten en krijgt richting weer zin. Tijdloze gratie en een aantrekkelijke gelaagdheid komen aan de oppervlakte.

Kunst laat sporen achter - net als de natuur. Mijn werken maken dat proces expliciet. Op flinterdun onbedrukt krantenpapier borstel ik vormen die openbloeien uit een beperkt kleurenpalet. De kwetsbaarheid van de techniek draagt bij aan de schoonheid ervan. Wat je ziet is een glimp en een zweem van een plant, de suggestie of het vermoeden van een bloem. Sporen van een proces: van borstel naar blad, van breuk naar heling, van kwetsbaarheid naar sterkte.

Mijn werk is een uitnodiging om kwetsbaarheid te omarmen. Ik wens daarbij het perfectionistische beeld van mens-zijn – dat in feite onbestaande is – los te kunnen laten. Brokken maken is daarbij onvermijdelijk, ermee kunnen spelen een must die me steeds opnieuw de hoogte doen ingaan.