De duo's onderzoek, dat met een luchtige benadering wordt omarmd, draait om de relaties tussen collectief geheugen en hoe dit onze perceptie en acties beïnvloedt. Ze zijn voornamelijk geïnteresseerd in de ruimtelijke verbeelding van het onderbewuste—dromen en impulsen, mythe en werkelijkheid—en spelen met categorieën die als tegenstrijdig en tegengesteld worden beschouwd, zoals wetenschap en geloof, immanentie en transcendentie. Door het creëren van ambigue objecten bespotten de kunstenaars de traditionele structuren van het sociale leven en onze denkpatronen. Zo vervagen ze de lijnen door ongebruikelijke aanwijzingen in hun installaties te verspreiden.

Voor hun eerste solotentoonstelling in een Frans kunstcentrum stellen de kunstenaars een meeslepende en verhalende reis voor, allegorisch van aard en bevolkt door chimera's. Ze bieden een reflectie op de tijd van het levende en die van het mineraal. De tentoonstelling is in wezen sensorisch, specifiek voor de locatie ontworpen en in directe resonantie met de geologie van de regio. Door het lichaam van de bezoekers net zo veel te betrekken als hun meest instinctieve gevoelens, nodigt het Atzori-duo hen uit om een ruimte binnen te gaan die is gevormd door watererosie. Deze ondergrondse omgeving stelt hen in staat vragen te stellen over ons “zijn in de wereld” en de vergankelijkheid van het menselijk bestaan te bespreken in een aardse chronologie van onmeetbare duur. Met een gevoelige benadering van de kunstwerken zal het publiek een surrealistische omgeving doorkruisen die een introspectieve verkenning van het echte leven kan initiëren.