Martha slaagt erin om fragiele breekbaarheid in enkele lijnen en vlakken te vervatten. Op een suggestieve manier bouwt ze diepgang in haar verhaal. Zonder veel uitleg voel je de gelaagdheid en de emoties van de personages. Er zit een ingehouden dramatiek in haar tekeningen. Die vindt, ogenschijnlijk een beetje stuntelig, precies de balans tussen vertellen en ruimte laten voor interpretatie, tussen figuratie en een uitgepuurde essentie die bij momenten bijna abstract oogt. Haar tekeningen roepen niet om je aandacht, maar wachten stilletjes tot je wat beter kijkt. Haar werk komt binnen. Zonder te willen uitpakken met indrukwekkende tekenprestaties geeft ze rake klappen aan de ziel.