Het leven is een doorgangsplek tussen geboorte en dood. Een rondhangplek voor de enen, een rondtrekplek voor de anderen. In uiterst sobere tekeningen worstelen geïsoleerde mensen met het blanco universum van het alledaagse leven. Het papieren blad waarop ze rondhangen of waar ze doorheen trekken is bijna leeg. Het decor bestaat -net zoals het leven- uit niet meer dan losse verwisselbare denkbeeldige lijnen. Zelfs wanneer een mens deel is van een groep, is hij nooit meer dan een individuele zwerfkei. De mensen zijn weliswaar niet identificeerbaar, hun existentiële bewegingen zijn toch zeer herkenbaar.