Sonja Hillen besluit een werk te maken voor haar ongeneeslijke zieke broer. Niet als een therapeutisch werk, maar als een ode aan hem, voor hem gemaakt. Tijdens zijn ziekbed verzamelt ze al hun Whatsapp berichten, na zijn overlijden begint ze de berichten opnieuw te lezen. Een aantal berichten uit de grote stroom aan contact borduurt ze met zwart garen op wit linnen. De tijdspanne van het borduren van het boek staat lijnrecht tegenover het vluchtige karakter van de berichten. De zachte pagina’s, die soepel omvallen bij het omslaan ervan, laten je voelen dat dit niet simpelweg zomaar een aaneenrijging van korte berichten is. Soms zijn het kleine banale berichten, soms wat zwaarder en intiemer van aard. Een korte vraag, waar het medium zich zo goed voor leent, wordt in het tactiele van de pagina’s poëtisch.