Het kunstwerk Shipbuilding toont een uit draad vervaardigd duikbootskelet op een metalen plaat. De bedoeling is dat de vorm van het ruimtelijke werk verandert: de vijf meter draad die nodig waren om het werkje te maken zullen worden aangestoken en gaan dan op in rook en as. De installatie is opgebouwd uit pitriet en geurig Indisch darshanwierookpoeder. Naarmate de uren verstrijken en het vuur vordert, krimpt het werkje en van de uiterlijke vorm blijven er alleen as, parels en verbindingstukjes op de metalen plaat over. Een nieuwe duikboot kan worden aangemaakt.

Het kunstwerk is geïnspireerd op het lied met dezelfde titel dat Elvis Costello (tekst) en Clive Langer (muziek) schreven naar aanleiding van de Falklandoorlog in 1982. Het bevraagt de dualiteit tussen enerzijds het brengen van werk en welvaart door de wapenindustrie, toen specifiek middels scheepswerven, en anderzijds de menselijke tol van een oorlog: de zekere dood van kinderen die naar de oorlog gezonden worden.

Dat vraagstuk is nog steeds van deze tijd. Symbolisch vergaat de duikboot tot stof en as; er vallen veel slachtoffer. De parels, een symbool van rijkdom, vallen in de as en blijven achter tot een volgende schattenjager zijn geluk beproeft. De sokkel verwijst naar het droogdok met bijbehorende stellingen, het diepblauw van de onderplaat naar de diepte van wateren. Hoe laag kunnen we zinken?

In 2018 heeft de kunstenaar het werkje aangestoken en gefilmd. Van begin tot einde duurde het brandproces 18 uur. In het bovenstaand videowerk ziet u een kort presentatie idee van de film met zes flatscreens.

Klik om te kijken