‘De portrettenschrijfster’ in combinatie met het werk ‘De andere kant’ kunnen we als waarachtige verbondenheid – die niet alleen ‘frivoliteit’ verdraagt – lezen. Voor waarachtige verbondenheid zijn de twee kanten, het positieve en het negatieve, nodig. Hiermee kaart De Meester het maatschappelijke gebrek ervan aan. Het gevaar ‘het mens-zijn’, wat beide kanten impliceert, te ontkennen als ware het ervaren van negativiteit een falen, leidt onvermijdelijk tot meer emotionele problemen. De voorgeschotelde wonder-oplossing is maar al te vaak ‘een pilletje’…een vicieuze cirkel voltrekt zich.