Dit sculptuur, wat ik de kalimata heb genoemd, symboliseert de band van 3 connecties vrouwen. Mijn moeke, ik, mijn dochter. Wij zijn verbonden, verstrengeld, vervlochten.

Twee jaar geleden werd mijn moeder ongeneeslijk ziek. Heel wat gesloten - niet afgesloten - potjes werden weer geopend. Veel pijn, verdriet en onverwerkt trauma kwamen aan het oppervlak.

De kalimata is de duistere moeder. De kalimata staat voor de pijn en de kracht van het moederschap. Ook staat de kalimata voor de dualiteit in het moeder en het dochter zijn, ontvangen en geven.

In de zoektocht naar mijn eigen stem in een rouwproces van ruim 30 jaar vind ik troost en rust in het repetitieve van vlechten. Een teken van zorg; mijn moeke vlocht mijn haar, ik vlecht de haren van mijn dochter.

Zonder de combinatie met de harde zwarte materie, wat de kalimata ondersteunt in al zijn lelijkheid, is de kalimata geen geheel.

De kalimata houdt mij klein, de kalimata doet mij groeien. Dit is zij. Dit zijn wij. Dit ben ook ik. Dit is heel veel pijn. Dit is liefde. Dit is geen liefde. Dit is pijn. Dit is geen verwijt meer, dit is mijn erkenning. Dit is geen verzet meer, dit is mijn stem.

Dinsdag 7 november 2023 overleed mijn moeder.