Vanuit de Serie gemaakt voor de tentoonstelling "Waterapen"

De titel van de tentoonstelling is een verwijzing naar de waterapentheorie van Elaine Morgan. Volgens deze wetenschapper hebben de voorouders van de hedendaagse mens  een lange periode in de zee gewoond en zich aangepast aan het leven in het water. Dit zou sommige eigenschappen van de mens verklaren die andere zoogdieren niet hebben  ( afwezigheid van vacht, geboorte geven in het water, vlies tussen de vingers). Ik vond deze theorie interessant op verschillende niveaus. Ze werd de input voor een visuele en emotionele reis door de schilderkunst die ik al vier jaar doorbreng.

Het zwembad.

Mensen voelen zich goed bij of in het water. Wandelen aan de zee maakt mensen gelukkig en als de zomer komt, zoekt  iedereen het water op en de steden zijn leeg. Net zoals vele grootschalige fenomenen heeft dit een link met het dierlijk in de mens. 

Het meest absurde gevolg van dit aantrekkingskracht zijn zwembaden en wellness.

Het zwembad is namelijk een kunstmatig kleinere en veiligere zee, waar de hedendaagse wateraap zijn tijd doorbrengt.

Het vloeibare leven en de schilderkunst.

Ik geloof dat schilderkunst een alternatieve manier kan aanbieden om naar de wereld te kijken en de wereld te ervaren. Het zwemmen in de zee geeft mij inspiratie voor mijn schilderproces. In deze zee  bewegen we door een soort intuïtie, zonder ergens naartoe te gaan, en we voelen het water rond ons lichaam. Elke beweging creëert een verandering in het water en daardoor in de andere zwemmers. Als de zee verandert, door andere zwemmers en door andere omstandigheden, moeten we ons aanpassen om te blijven zwemmen. Maar we voelen echter alles wat rond ons is door het water te voelen.

Als ik schilder probeer ik altijd om ruimte over te laten aan intuïtie. Elke penseelstreek, kleur of vorm dat ik kies bepaalt mijn volgende keuze in het creëren van een sfeer in een schilderij.

De visuele effecten van het water in al zijn vormen.

“Last but not least”: het water is visueel gewoon boeiend! 

Denk aan de kleuren van het licht op de sneeuw, aan de lichamen die er in het water vloeibaar uit zien, aan het water als spiegel, aan de transparantie van het ijs aan de gladheid van natte dingen. 

Het water vervormt, weerspiegelt, verlicht, geeft aan de werkelijkheid een magische sfeer.

Als figuratieve schilder vind ik deze effecten heel interessant, omdat ze me helpen om afstand te nemen van een figuratieve kunst die kopieert en ze me duwen naar de expressionistische kant van de figuratieve schilderkunst. De kant die op emoties en spiritualiteit focust.