Tempus Fugit

Mammie? Mama? Een van de eerste woordjes die ik uitsprak. Ik herinner het me niet meer, maar ik herinner me dat ik het woord veel uitsprak, tot op vandaag, een veertiger, al meer dan 20 jaar het huis uit. Ik herinner me zoveel; kind-zijn, puber-zijn, volwassen worden. De relatie met mijn moeder verliep stroef tijdens mijn puberjaren en jong adolescentie. Even kwam een breuk, maar het woord bleef ik uitspreken. Mijn moeder is nu 75 jaar. Mama blijft uit mijn mond rollen. Mammie als ik het weer eens moeilijk heb en me richt naar de hemel. Mijn levensparcours verliep niet altijd even gemakkelijk. In elke fase kende ik mijn beslommeringen en zorgen. De tijd vliegt. Mama blijft bestaan voor het aanhoren van mijn vreugdes en verdrietjes, groot of klein. Mama. Waar is de tijd dat we speelden tussen de herfstbladeren, ik vertelde over mijn eerste lief, mijn dromen voor later? Ik ben nog kind, kind ten opzichte van mijn mama. Onze rimpels verraden het ouder worden. Ik wil het even vasthouden, die tijd. Mammie, blijf bij mij, voor altijd. De tijd mag niet vliegen, ook al doet de tijd dat wel. Tempus Fugit, maar de herinnering blijft en we bouwen verder aan ons heilig huisje. Dank je wel, mama, voor alles.

Gemengde techniek op een gebruikt theezakje gepresenteerd in een slotvaste artisanale vitrine box.