In de stroom van het leven zien we de vergankelijkheid van alle dingen om ons heen. De natuur toont ons het verval en de cyclus van het leven. In de herfst transformeert het landschap naar een kleurrijk palet van rood, oranje en geel, terwijl de bladeren langzaam hun grip op de takken verliezen en uiteindelijk op de grond vallen. Deze bladeren breken af, vergaan en worden deel van de aarde, voedingsstoffen voor nieuwe groei.

Het vloeibare leven is als een stroom die onophoudelijk blijft stromen, van geboorte naar dood, van begin naar eind. Het vertoont geen genade voor iets dat het op zijn weg tegenkomt, maar het vormt wel de basis voor alles wat komt.

Maar in deze vergankelijkheid ligt ook schoonheid. Het verval kan leiden tot iets nieuws. Het creëert ruimte voor frisse ideeën, voor groei en vernieuwing. De gelaagdheid van het leven laat zien dat onder het oppervlak altijd meer ligt, ongezien en ongehoord. Diepere betekenissen en waarheden, oude wijsheid en ongekend potentieel.

In de vergankelijkheid vinden we ook de kansen voor vernieuwing en groei. We kunnen ons oefenen in loslaten, in meegaan met de stroom van het leven. Door ons open te stellen voor de mogelijkheden die ons pad kruisen, kunnen we nieuwe paden betreden en nieuwe wegen bewandelen.

Het leven is vergankelijk, maar er is altijd ruimte voor vernieuwing en groei. Of we nu verder willen gaan of onszelf willen heruitvinden, we kunnen ons laten inspireren door de gelaagdheid van het leven en de schepping van iets nieuws uit het verval.

Naar de volledige reeks

Het project verscheen in Kunstletters #023 van Kunstwerkt in de rubriek 'In de academie' (2023)