Er zijn zo van die werken die op 1, 2, 3 op doek vliegen, maar er zijn er ook andere…

Neem nu deze bijvoorbeeld.

Een tijd geleden begon ik aan het werk in kwestie. En als ik zeg "een tijd geleden", reken dan op máánden, jawel. Meestal weet ik waar ik naartoe wil als ik de eerste penseelstreek los: ik heb een beeld in mijn hoofd en dan probeer ik dat beeld zo goed mogelijk te visualiseren. Deze keer vertrok ik van een foto waarbij ik slechts min of meer wist waar ik wou uitkomen kom, maar gaandeweg veranderde mijn idee over de invulling ervan. Ergens logisch ook want hoe meer tijd over een werk gaat, hoe meer ideeën je krijgt, hoe meer inputs er ondertussen op je netvlies komen. Ik toch. Iedere keer dat ik opnieuw naar mijn half afgewerkt doek keek, zag ik andere dingen en kwam ik tot andere inzichten.

Op de originele foto stond uiteraard iets anders afgebeeld -ik laat je raden wat dat zou kunnen geweest zijn. Door dat object bewust weg te laten ik wou een beeld creëren waarbij de kijker zich de vraag stelt wat hier juist aan het gebeuren is (misschien wel een rode draad in mijn werk – ik heb graag dat je je als kijker wat vragen stelt bij wat je ziet).

Je ziet een figuur op het strand die iets aan het fotograferen is. Alleen is het strand helemaal leeg. Er is niks te zien, niks te beleven. Blanco. Waar is dat strand gelegen trouwens? Ver weg van hier?

Maar toen stond ik te kijken naar dat beeld, en ik was niet tevreden. Er ontbrak iets naar mijn gevoel. Dus suggereerde ik iets. Iets waarvan je je zelf mag afvragen wat zich hiermee afspeelt op het doek. Laat je verbeelding werken. Wat zie jij hierin? Trekt het je aandacht, of net niet? Een onnozelheid, of iets wezenlijks voor het totaalplaatje?