Opdracht ter ere van 150 jaar eerste steenlegging Sint-Egidiuskerk, Sint-Gillis-Waas 

Als kind van een katholieke moeder en een atheïstische vader stel ik mij de vraag:  wat is mijn drempel om een kerkgebouw binnen te stappen en welke geborgenheid kan ik er vinden? Maar vooral:  durf ik de drempel van mijn eigen denken overschrijden? Het werk beoogt ook de toeschouwer deze vragen aan te reiken.

De drempel, niet zozeer de concrete dorpel maar eerder de liturgie en haar symbolen zoals Christus aan het kruis. De drempel ook die van zo gauw zich het dak ontplooit, in het niets verzinkt. Het dak, van gans het kerkgebouw wellicht het fraaiste en ingenieuste deel, dat samen met de ruimte die ze omspant in staat is om, al is het maar voor even, een gemeenschap en elk verloren gewaand individu te borgen. Het dak, alzo vaak onbewust ervaren, dat ver daarbuiten stand wil houden; het hemeldak. 

Om het citaat “over de drempel, het dak” om te zetten in beeldtaal koos ik ervoor om slechts met twee materialen te werken: gravel (gemalen baksteen) en spiegelglas. Door de aard van de gebruikte materialen werd de installatie ter plaatse opgebouwd.