Naald en draad gebruiken om een verhaal te vertellen, is een aloude traditie die al generaties lang bestaat. Wandtapijten brengen epische verhalen van veldslagen, tafelkleden werden versierd met alledaagse taferelen, babylakentjes luidden het nieuwe leven in en men nam lange tijd ook het mooiste plunje of wikkeldoek mee in het graf. Mijn archeologen hartje vindt dit allemaal geweldig! ‘The thread that binds us’, soms figuratief, soms letterlijk.  

Ik noem mezelf geen kunstenaar. Maar geconfronteerd met veel verlies op een korte tijd, voelde ik de nood om door middel van handwerk mijn pijn een plaats te kunnen geven. Of dit gepast is of zelfs maar in aanmerking komt voor een tentoonstelling weet ik niet, maar ik zou het wel fijn vinden om het te mogen delen. 

Ik ben mijn grootmoeder Laurette verloren. Een echte Kortrijkzaan, een naaister. Van haar kreeg ik een heleboel stoffen en garen. Ze was een kleurrijke en kranige dame en haar verhaal wou ik vertellen. Als medium koos ik een stripachtig 4-luik, waarin voor haar typerende taferelen worden afgebeeld, die eenieder in de familie zich zal herinneren . Het houten kader heb ik beschilderd met meiklokjes, waarvan ze altijd een parfum droeg. 

In het eerste kader zie je een meisje achter de piano. Het is wereldoorlog, trots en eigenzinnig vertegenwoordigt ze haar land, ook al marcheerden de soldaten voorbij. De kat is haar beste vriend, maar zal er later uit pure honger aan moeten geloven. 

Het tweede luik is een wandeling door het park met de liefde van haar leven, mijn grootvader Jacques. Hiervan is een hele mooie foto die ik als inspiratie gebruikt heb. Onder zie je drie kikkertjes. Hun drie mooie dochters, die op elk familiefeest luidkeels het lied ‘de kikkertjes’ zingen en soms zelf bijpassende groene kleren aantrekken. 

Luik nummer 3 is mijn grootmoeder in haar nopjes op een feest, reeds gepensioneerd en haar liefste Jacques al verloren. Maar dat hield haar niet tegen: dansen, zingen, eten, een goed glas en samenzijn, er was niets dat ze liever deed. Alsook met dat ene glas te veel op een stoel klauteren, haar broek afsteken en een bloem uit een boeket plukken om op te peuzelen. 

Het laatste tafereel toont het einde van haar volle leven. Meme was dol op water en zwemmen. Ze was niet meer goed te been, maar of ze nu in een rolstoel zat of niet, zwemmen zou ze! Met haar prachtige badmuts met potsierlijke roze bloemetjes op, kon niets of niemand haar stoppen. Met een van haar favoriete liedjes van Rocco Granata ‘he ga je mee naar het land van de zon, die grote zon, een luchtballon’ neem ik afscheid van haar. 

Ik verloor een lieve vriendin, die zelf besloot uit het leven te stappen. Op haar begrafenis ceremonie was er een prachtige regenboog. Elke keer ik een regenboog zie, moet ik een beetje aan haar denken. Ook zij zweeft voorbij langs de horizon, in een luchtballon. 

Ik ben mijn vader verloren en wilde hem een warm deken meegeven in zijn laatste rustplaats.  Met een mooie wollen stof maakte ik een lijkwade, met zakjes van zijn favoriete kleren op, om boodschappen mee te geven. Van dezelfde lap stof kreeg een ieder die hem dierbaar was een knipsel. Voor ons achtergebleven gezin maakte ik kussentjes. Letterlijk de stof die ons verbindt, een link van stof en warmte. Dit was het moeilijkste maar mooiste wat ik ooit gedaan heb. 

Mijn zus en beste vriendin verhuisde naar India, naar Rajasthan. De staat der woestijnen, maharaja’s en kamelen. Geen afscheid voor altijd, maar ik ben een gevoelsmens. Toevallig kreeg ik van mijn nieuwe fantastische schoonvader -  die ik leerde kennen dezelfde maand dat ik mijn vader ben verloren en die evenals mijn vader in de theaterwereld zit - wat mooie theaterdoeken. Waaronder eentje met… kamelen! Hiermee ging ik aan de slag en maakte ik mezelf een zeteltje. Nog wat stoffen van meme en ik had er een bijpassend lampje bij. 

Als ik te veel mis, kan ik even in de zetel ploffen, een warm kussentje omarmen, lachen met mijn grootmoeder haar derrière en zwaaien naar de regenboog. Ik ben geen kunstenaar, maar de kunst van loslaten ben ik wel meester aan het worden, met naald en draad als beste strijdmakkers.