“MANTEL DER LIEFDE”

Toen Alzheimer Papa in zijn armen nam, wisten we niet wat er komen zou.

Zijn sterke persoonlijkheid, gedrevenheid, zijn geest en geheugen werden een schim van wat het was geweest.  Er restte slechts angst en verwarring. Uiteindelijk enkel een lichaam als een leeg omhulsel.   Geen gesprek, geen veelzeggende blik… Herinneringen aan een mooi leven lagen als een drappage over zijn frèle schouders.

Mama heeft hem in al die jaren nooit losgelaten.  Ze heeft hem gedragen en gekoesterd.  Ze drappeerde haar liefde als een zachte mantel over zijn schouders.

Zo mooi kan Liefde zijn…