Dit werk weerspiegelt mijn vrees voor wat komen komt.

Ik startte met een lap wit beddengoed , mijn tjanting techniek met bijenwas veranderde snel naar harde borstelstreken met was.

Na elke afgedekte rotspartij met was , ging het doek in een donker verfbad , tot 4x toe.

Telkens donkerder, tot een gapende zwarte onzekerheid in de diepte.

Als langdurige kankerpatiënt , al 20 jaar , kon ik op deze manier een deel van mijn angsten ventileren. 

De 4 donkere verfbaden zijn het 4x herval over een verloop van 20 jaar.

Sinds begin dit jaar vond de ziekte toch nog een weg om dieper binnen te dringen en in alle agressie longen en ribben aan te tasten.

Ongeneeselijk was een woord dat de artsen , tot op die dag , nog nooit tegen mij hadden uitgesproken .

Angst, woede en verdriet…maar vooral VREES .

Het donkerste deel in mijn werk kreeg ik niet donker genoeg met verf, dus koos ik voor een dikke zwarte satijn.

Satijn , omdat er nog een glans inzit, want ik geef niet toe aan enkel donkerte.

De glans zijn mijn kinderen , dierbaren en mooie momenten.