Deze vrouw staat behoorlijk groot rechts van het midden in het vlak. Ze is veelkleurig, zelfs transparant en deels naakt. Ze draagt voor een deel een kleed. Dat kleed is letterlijk een gehaakte kapot geknipte jurk. Links van haar is er een barrière, een verticale witte balk. Deze wordt onderbroken door een kleiner rechthoekig liggend canvas met allerlei abstracte vlekken. Op dit canvas zijn weer 2 kleinere schilderijtjes geplakt. Ze zijn ingelijst, echter de afbeeldingen is bijna niet te zien omdat er stroken textiel overheen geplakt is.
Deze bovenstaande beschrijving staat volgens de kunstenaar,  iconologisch benaderd, voor een mensfiguur in diverse gedaanten/gender. De transparantie staat voor vrijheid en tijdloosheid. De figuur is alleen en lijkt door het horizontale canvas gewezen te worden naar een vrijheid. Maar is die er wel? 
Dan wordt de tijdloosheid abrupt geconfronteerd met de tijdelijkheid der dingen, immers het doek is linksonder behoorlijk aangetast door vocht en schimmel. Deze assemblage zou ook als een postmoderne vanitas kunnen worden gelezen. De vergankelijkheid van het zijn in het nu: mag je zijn wie je bent? Moet je zijn zoals anderen dat voor jou invullen? Wat is lichaamstaal?