Description and story of the work:

This textile collage/patchwork is the first of a series. The idea for this series grew from an assignment I received to make a tapestry. Friends who know and appreciate my work gave me free rein to create something for them. There were no rules. There was only one size that mattered. The work was intended to connect the different living spaces via the open stairwell. It was an opportunity I accepted with gratitude.

As I just mentioned, no guidelines were drawn up in terms of implementation and there was no deadline. This freedom allowed for an artistic process that could unfold at a completely natural, organic rhythm and pace. The absent framework ensured that the work had plenty of room to grow step by step in its story. I didn't have to come up with anything, the story came to me and I translated it into something tangible.

The process mainly forced me to reflect on the here and now, the moment itself. I mainly thought I was listening questioningly to what lived deep within myself and how it connected me to the world around me. That investigative attitude provided the link to the story that wanted to be told.

My intuitive listening brought me back to one of my earliest ideas of wonder. I wanted to talk about my fascination with trees that I have cherished since I was a child. They have intrigued me for years and I thought I would use this opportunity to deepen the wonder and honestly translate and share them through my work.

For me, trees are a crucial part of a connecting, universal story. In the bigger picture of the different cultures and religions, they have figured in countless stories, myths and legends for centuries. They are used, among other things, as a personification of gods who symbolize strength, life and death, they represent transformation and growth. They are the silent witnesses of secrets, rites of passage, battles, provide people and animals with food, warmth and materials to create with. In short, they literally and figuratively provide our oxygen in this existence everywhere.

On a personal level, they have always been a source of imagination, comfort and closeness. They make me dream. I like their steady but sure growth process. Their majestic bodies are alive to me, infinite and exude magic. Time has shaped them step by step into the beings they are. Reflecting on this process and experiencing and feeling their physical appearance always allowed me to get in touch with myself regardless of the time frame in which I live.

Like I said, I like the slowness with which they grow. It gives me a safe feeling of the constant evolution that, despite all worldly concerns, is and will always be present in everything and everyone, the pace of which cannot be determined by us.

Evolving stands on its own and retains the right to exist and its speed to itself. I like the idea that this can't be dictated. It ensures that this concept can result in freedom of experience.

The work I make is created by continually looking for the freedom that I take with me from that inspiration. I relive them while confronting and connecting colours, shapes, rhythms, materials and textures. The result of this, just like experiencing the inspiring freedom, is never predictable. It results in a tangible, physical snapshot of my encounters and experiences that consciously and unconsciously translate into a specific story on various layers.

My stories do not have a classical structure, they do not have a beginning and an end. They were always there somewhere in an unconscious, rather dormant way until they had to be told. Then they don't end either, they rest alive in a twilight zone until they are relevant again to someone at some point. For example, I have pieces of works lying around that I made years ago based on a certain experience and then suddenly bring them back to the surface because I feel that now is their moment and my moment to finish them and send them out into the world.

When I asked a few months after the work was installed whether it was still hanging well and they were still happy with it, I was told by the new owners that the work was becoming part of their family and they were living together with its energy. This is the best compliment I could ever receive and it strengthens my belief that my work has the power to tell its unspoken story and can be connecting in itself. It evolves independently into a new story that is separate from mine.

Technical aspects of the work.

The textile assembly/tapestry is made from screen-printed linen, cotton, wool, and polyester. I also incorporated flax, wool in wick form and home-knitted pieces of jersey. The materials come from my personal collection that I built up for years from fabrics that I found in overstocks, thrift stores or they were gifts or finds on the road.

The work consists of three parts that overlap. Wooden slats with loops are attached to the back of the pieces to hang the work. When it hangs it forms one whole piece. Due to its size it was difficult to find a suitable location to photograph it hanging. I therefore photographed it lying down, from above, to give you a general idea of ​​the work. When the work is hanging it has an even more lively aspect.

Beschrijving en verhaal van het werk: 

Deze textielcollage/patchwork is het eerste exemplaar van een reeks.  Het idee voor deze reeks groeide uit een opdracht die ik kreeg om een wandtapijt te maken. Vrienden die mijn werk kennen en appreciëren gaven me vrij spel om voor hen iets te maken. Er waren geen regels. Er was enkel een formaat dat van belang was.  Het werk was namelijk bedoeld om via het open trappenhuis de verschillende leefruimtes met elkaar te verbinden.  Het was een kans die ik met dankbaarheid aanvaarde.     

Zoals ik net vermeldde werden er geen krijtlijnen uitgetekend qua uitvoering en bestond er geen deadline. Deze vrijheid zorgde voor een kunstzinnig proces dat zich op een volledig natuurlijk, organisch ritme en tempo kon ontvouwen. Het afwezige kader zorgde ervoor dat het werk alle ruimte kreeg om stap voor stap te groeien in zijn verhaal. Ik moest niks verzinnen, het verhaal kwam zelf naar me toe en ik vertaalde het in iets tastbaars. 

Het proces dwong  me vooral om stil te staan bij het hier en nu, het moment an sich. Ik dacht vooral vragend te luisteren naar wat er diep in mezelf leefde en hoe het me verbond met de wereld rondom me. Die onderzoekende houding zorgde voor de link naar het verhaal dat wou verteld worden. 

Mijn intuïtief luisteren bracht me terug naar een van mijn vroegste ideeën van verwondering. Ik wou vertellen over mijn fascinatie rond bomen die ik al koester sinds ik kind was. Ze intrigeren me al jaren en ik dacht om deze kans te gebruiken om de verwondering uit te diepen en ze op een eerlijke manier te vertalen en te delen via mijn werk.

Bomen zijn voor mij een cruciaal onderdeel van een verbindend, universeel verhaal. In het grotere geheel van de verschillende culturen en religies figureren ze al eeuwen in talloze verhalen, mythes en legendes. Ze worden onder andere gebruikt als personificatie van goden die symbool staan voor kracht, leven en dood, ze staan voor transformatie en groei. Ze zijn de stille getuige van geheimen, overgangsrites, veldslagen, voorzien mens en dier van voedsel, warmte, materiaal om mee te creëren. Kortom gesteld zorgen ze overal letterlijk en figuurlijk voor onze zuurstof in dit bestaan. 

Op persoonlijk vlak zijn ze altijd een bron van fantasie, troost en nabijheid geweest. Ze doen me dromen. Ik hou van hun gestaag maar zeker groeiproces. Hun majestueuze lijven zijn voor mij levend, oneindig en ademen magie uit. De tijd heeft ze stap voor stap gevormd tot de wezens die ze zijn. Het stilstaan bij dit proces en het ervaren en voelen van hun fysieke verschijning zorgde er altijd voor dat ik in contact kon komen met mezelf los van het tijdskader waarin ik leef.         

Zoals ik al zei hou ik van de traagheid waarmee ze groeien. Het geeft me een veilig gevoel van de constante evolutie die ondanks alle wereldse beslommeringen altijd in alles en iedereen aanwezig is en zal zijn, waarbij het tempo hiervan niet door ons te bepalen is.

Het evolueren staat op zich en houdt het recht van bestaan en de snelheid hiervan aan zichzelf. Ik hou van het idee dat dit niet gedicteerd kan worden. Het zorgt ervoor dat dit concept kan uitmonden in een vrijheid van ervaren.                           

Het werk dat ik maak, ontstaat door telkens terug op zoek te gaan naar die vrijheid die ik uit die inspiratie meeneem. Ik herbeleef ze terwijl ik kleuren, vormen, ritmes, materialen, texturen met elkaar confronteer en verbind. Het resultaat hiervan is, net zoals het ervaren van de inspirerende vrijheid, nooit voorspelbaar. Het resulteert in een tastbare, fysieke momentopname van mijn ontmoetingen en ervaringen die zich op verschillende lagen bewust en onbewust vertalen in een bepaald verhaal. 

Mijn verhalen zijn er geen met een klassieke opbouw, ze hebben geen begin en einde. Ze waren er ergens altijd al op een onbewuste, eerder sluimerende manier tot ze dienen verteld te worden. Daarna eindigen ze ook niet, ze rusten levend in een schemerzone tot ze weer relevant zijn voor iemand op een bepaald moment. Zo heb ik stukjes van werken liggen die ik jaren geleden maakte vanuit een bepaalde ervaring om ze dan ineens terug boven te halen omdat ik voel dat het nu hun moment en mijn moment is om ze af te werken en ze de wereld in te sturen. 

Toen ik enkele maanden na de plaatsing van het werk polste of het nog steeds goed ophangt en ze er nog steeds blij mee zijn, kreeg ik te horen van de nieuwe eigenaars dat het werk deel aan het worden is van hun gezin en het samen leeft met hen. Dit is het mooiste compliment dat ik ooit kon krijgen en het sterkt me in mijn geloof dat mijn werk de kracht bezit om zijn onuitgesproken verhaal door te vertellen en het verbindend kan zijn op zichzelf. Het evolueert zelfstandig in een nieuw verhaal dat los komt van het mijne. 

Technische aspecten van het werk. 

De textiel assemblage/wandtapijt is gemaakt uit gezeefdrukt linnen, katoen, wol, en polyester. Ik verwerkte er ook vlas, wol in lontvorm en zelfgebreide stukken tricot in. De materialen komen uit mijn persoonlijke verzameling die ik jarenlang opbouwde uit stoffen die ik vond in overstocks, kringloopwinkels of het waren giften of vondsten on the road.

Het werk bestaat uit drie delen die elkaar overlappen. Achteraan de stukken zijn er houten latjes bevestigd met lussen om het werk op te hangen. Als het ophangt vormt het één geheel. Door het formaat was het moeilijk om een geschikte locatie te vinden om het hangend te kunnen fotograferen. Ik heb het daarom liggend, van bovenaf gefotografeerd om jullie een globaal beeld van het werk te kunnen geven. Als het werk hangt heeft het nog een levendiger aspect.