"Op 20 juli reed ik terug naar het oude huis.  In de hoek van een achterkamer vond ik een doosje, netjes weggestopt onder een stapel kantoorartikelen. Erin zaten 36 polaroids die hij tussen 1996 en 2001 had genomen als ingenieur op een bouwterrein.  Toen ik door de foto's keek, realiseerde ik me dat ik zijn manier van kijken had geërfd. Ik reed naar huis op de 23e, na de begrafenis. Ik haalde de foto's uit de doos en staarde er een hele tijd naar. Een paar dagen later maakte ik mijn eerste foto. "

Nadat mijn vader plotseling overleed, begon ik zijn huis leeg te maken en vond ik een doos met oude polaroids. Ze waren genomen in de jaren 90, op verschillende bouwwerven waar hij als ingenieur had gewerkt. Ik wist meteen dat ik er iets mee moest doen, dus begon ik beelden te maken die erg geïnspireerd waren op de polaroids van mijn vader. Geleidelijk aan veranderde dit eerbetoon in een onafhankelijk werk, in iets van mezelf, maar dat nog steeds duidelijk gelinkt was aan zijn foto's. Ik gebruikte alleen voorwerpen die ik in zijn huis vond en gebruikte die objecten om kleine installaties mee te bouwen, die ik vervolgens bij mij thuis bij fotografeerde.
Er waren mogelijkheden zat, want mijn vader hield echt alles bij.
Ik heb vervolgens een drietal jaar gespeeld met alles wat er in zijn huis te vinden was, tot het uiteindelijk helemaal leeg was.
Mijn verhaal was toen ook rond, en heb ik het in een boek gebundeld, samen met zijn eigen polaroids.
Het resultaat is een luchtig visueel dialoog waarin onze verschillende manieren van kijken en construeren tezamen komen.