Julien Sorel staat met zijn rug naar de toeschouwer gekeerd, het hoofd licht naar vorenhangend.Hij voelt de eerste gevolgen van zijn wanhoopsdaad.
In een vlaag van jaloezie heeft hij zijn grote liefde vermoord. In dit doek wordt de cruciale scène van de roman behandeld, het moment net na de kogel. Koude kleuren kenmerken Julien en versterken de dieptewerking. Hij staat in een ondefinieerbare ruimte, met
een sterke lichtbron in het midden. Deze suggereert het latere inzicht met betrekking tot zijn daad. Zwart en rood domineren de voorgrond en incarneren letterlijk
de titel van de roman van Stendhal. Hoe hevig liefde kan zijn, wordt vertaald in de dikte van de rode toetsen die bijna een reliëf vormen op het doek.