Over een landschap uitkijken roept ‘een état d’âme’, een gemoedstoestand van de ziel op, omdat de aanblik naar een innerlijke wereld refereert. Het is deze stemming die ik in mijn schilderijen wil oproepen.

Aandachtig kijken is aan ’t wegebben. Ik wil toeschouwers ertoe aanzetten om dieper te kijken; hen filosofisch en emotioneel in vervoering brengen, weg van het materiële. De praxis zet ik in om ruimte op een nieuwe manier te verbeelden.

Mijn prille kinderjaren in Congo staan in mijn geheugen gegrift. Ik had veel energie en mijn moeder wist zich geen raad met mij als ze me niet buiten liet lopen. In mijn beleving was het parcours eindeloos, de zon brandend op mijn blote lijfje en felle kleuren flitsten op mijn netvlies voorbij. De zoete herinnering aan dit paradijslijk oord wil ik met u delen.

Om ruimte te verbeelden doorbreek ik het kader als frame en de horizon als gezichtseinder. Geïnspireerd door Antwerps en middeleeuws milieuactivist Joachim Patinir, die verte als thema voor zijn landschapsschilderkunst koos, doorbreek ik de structuur van het landschap.

Ik construeer gefantaseerde panoramische landschappen, caleidoscopische beelden vol grillige rotspartijen en dreigende wolkenluchten. De collagetechniek helpt me uitstekend om kosmische contexten zonder grens noch gezichtseinder te componeren. In mijn Arcadia raakt de blik gedesoriënteerd in een onmetelijkheid.  

Het wankel gebouwde kaartenhuis fungeert als een privaat of publiek repoussoir dat mijn standpunt tegenover actuele gebeurtenissen toont.

Wie niet wil meedoen, trekt een kaart weg. Staat je woning op instorten of gaat het om een mondiale catastrofe?