Illusie van ruimte.

De schilderkunst van Karin Verhelst behelst ruimte en begrenzing. Uit het geheugen schept zij kleurrijke labyrinten. Geboren in Congo verhuisde zij meermaals tijdens haar kinderjaren en jeugd. De emotionele impact van  verschillende nestplaatsen, omsloten plekken, schemerzones tussen wat tastbaar en ontastbaar is, wil zij in beelden vatten. Daarbij onderzoekt zij hoe het geheugen de ambigue tussenruimte en de mysterieuze leegte tussen verschillende dimensies filtert en vertekent.

Karin is geen activistische kunstenaar, maar haar tristesse in verband met de huidige klimaatproblematiek durft landschappen van de ziel wel eens tot apocalyptische scènes vervormen.

Artistieke praktijk.

Innerlijke wandelingen en surrealistische sluimerbeelden ontstaan door contemplatie. Intuïtief werken is het resultaat van een onvoorspelbaar proces dat tegelijk vol beheersing en toevalligheden zit. Als beeldend kunstenaar met veertig jaar vakmanschap hecht zij veel belang aan kwaliteitsvolle materialen en herbekijkt zij betekenis en zingeving in de oppervlakkige online-wereld, die schoonheid en vakmanschap vertekent en vervlakt.

Hoe Joachim Patinir, Pieter Breugel, Paul Cézanne en Constant Nieuwenhuys de utopische gedachte van het paradijs, les Jardins de Cocagne, voorstellen is voor Karin Verhelst een leidraad in haar onderzoek naar ruimtebegrenzing. Schilderijen, aquarellen, collages en tekeningen ontstaan uit een wisselwerking tussen de entourage, het ‘innerlijke landschap’ en de architectuur van het atelier. Verbeelden is ook een vorm van denken.